گاهی از برخی مریدان آقای عباسی (غفاری) می‌شنویم که علت اصلی‌ای که ایشان را به عنوان استاد سیر و سلوک انتخاب کرده‌اند آن بوده که پس از حضور در جلسات او و انجام دستورالعمل‌هایش، به‌سرعت «حالات خوش معنوی» به دست آورده‌اند و به قول خودشان سال‌ها نزد دیگر اساتید رفته‌اند و «به‌جایی نرسیده‌اند»، ولی در اندک زمانی نزد آقای عباسی به‌جاهایی رسیده‌اند و شهوداتی داشته اند.
سؤال مهمی که مطرح میشود و این است که آیا این موضوع میتواند معیار درستی برای تشخیص استاد عرفان و سیر و سلوک باشد؟
پاسخ این سؤال را در رسالۀ سیر و سلوک منسوب به بحرالعلوم: ص168 می‌توان یافت: