عرفان سیمی در بیان استاد جاودان حفظه الله تعالی

 

« یک دوست جوانی داشتیم، او خوابهای خوب میدید، یک مجموعه جوانان [و] نوجوانان ما میگیم نا کام، دورش جمع شده بودند، آنها هم خواب میدیدند و او برای شان تعبیر می کرد. مدهوش! مدهوشِ او بودند! اینها که [فقط] خواب نیست ! او شعر خوب می خواند! شعر که [فقط] نیست! از داخل منزل شما خبر می دهد! از دل شما خبر می دهد!... این نیست که! دلیل حقانیت این است ؟! ... »

ملاک انحرافی آقای عباسی(غفاری) در انتخاب استاد سلوکی

بزرگانی همچون علامه طباطبایی تصریح کرده‌اند که برای انتخاب استاد نمی‌توان به مشاهدۀ خوارق‌ عادات، غیبگویی و امثال این امور اکتفا کرد و آقای عباسی (غفاری) نیز همین مبنا را مورد تایید قرار داده و به نقل از رسالۀ لب اللباب تصریح می کند که انتخاب استاد سلوک نیازمند مصاحبت و همراهی در آشکار و نهان با استاد است. (به عنوان نمونه نگاه کنید به: کتاب "سه گام سالک عاشق"، ص83).

آنچه مایه تعجب و حیرت است آنکه ایشان با وجود تایید چنین مبنایی، به یکباره پای ملاک دیگری را برای انتخاب استاد به میان می کشد که کاملاً بی‌ضابطه و بی سابقه (حداقل بر اساس تحقیقات من) است!!

«ما این را برای رفقا و جهت استقامت ورزیدن در مسیر معنوی و «انتخاب کردن استاد» می گوییم و تأکید می کنیم که یک «#مؤید_معنوی» داشته باشید» «ما همیشه می گوییم برای استقامت ورزی در تهذیب نفس و خودسازی، انسان باید یک «#مؤیدی_از_ملکوت» داشته باشد. از آن طرف در خواب یا بیداری به او بفهمانند که باید پیش فلان استاد بروی ...» (سه گام سالک عاشق، صص 84 و 85)

آقای عباسی (غفاری) که خود مدعی است که با همین روش و با خوابی که از امام صادق (ع) دیده است، آیت الله سعادت پرور (پهلوانی) را به عنوان استاد خود یافته است (شوق عشق، ص68)؛ به کسانی که به ایشان مراجعه می کند، دستور می دهد که 40 روز زیارت آل یاسین بخوانند تا در خواب یا بیداری استاد حقیقی به آن ها معرفی شود. (سه گام سالک عاشق، ص89)

در این باب سؤالاتی را ذکر می‌کنم و امیدوارم علاقمندان آقای عباسی برای آنها پاسخی منطقی بیابند. (مابقی متن در ادامه مطلب)

"حال محوری" در انتخاب استاد!!

گاهی از برخی مریدان آقای عباسی (غفاری) می‌شنویم که علت اصلی‌ای که ایشان را به عنوان استاد سیر و سلوک انتخاب کرده‌اند آن بوده که پس از حضور در جلسات او و انجام دستورالعمل‌هایش، به‌سرعت «حالات خوش معنوی» به دست آورده‌اند و به قول خودشان سال‌ها نزد دیگر اساتید رفته‌اند و «به‌جایی نرسیده‌اند»، ولی در اندک زمانی نزد آقای عباسی به‌جاهایی رسیده‌اند و شهوداتی داشته‏ اند.

سؤال مهمی که مطرح می‏شود و این است که آیا این موضوع می‌تواند معیار درستی برای تشخیص استاد عرفان و سیر و سلوک باشد؟

پاسخ  این سؤال را در رسالۀ سیر و سلوک منسوب به بحرالعلوم: ص168 می‌توان یافت: