استاد کامل

نقد آقای غفار عباسی (غفاری)

استاد کامل

نقد آقای غفار عباسی (غفاری)

استاد کامل

این وبلاگ محلی است برای گفتگو پیرامون آقای غفار عباسی، ملقّب به غفاری. قصد دارم در این وبلاگ به اشتباهات و تناقضاتی که در جریان آقای عباسی (غفاری) مشاهده کرده ام بپردازم. اگر کسی از طرفداران ایشان در اینجا هست، و این مطالب را میبیند، میتواند خطاهای من را با من در میان بگذارد.


نشر و چاپ و استفاده از محتوای وبلاگ و صفحات «استاد کامل» آزاد است حتی بدون ذکر نام.

دنبال کنندگان ۵ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
آخرین نظرات

یکی از روشهای آقای غفاری اغراق گویی نسبت به برخی افراد است. 

این اغراق گویی ها، گاهی نسبت به برخی مریدان، گاهی نسبت به برخی شخصیت های سیاسی و گاهی حتی نسبت به برخی اشخاصی است که از کمترین میزان آشنایی با آنها برخوردار است! 

به عنوان نمونه ایشان در مهر ماه 1396 به برخی شهرهای جنوب کشور از جمله شهر کازرون سفر و در مسجد شهدای این شهر سخنرانی کرد.

او در بخشی از سخنرانی خود به مناسبت اشاره ای که به یکی از آیات قرآن مجید کرد، درباره مدیر حوزه علمیه کازرون گفت: 

"بعضی از آقایون توی قم می گویند: بعد از آقای جوادی آملی مفسری بهتر از عزیز ما حاج آقای صحرایی نیست که حالا در خدمتشان هستیم!" (دقیقه 35 فایل ضمیمه)

گوش کنید:

 

این اغراق گویی حیرت آور در حالی صورت گرفت که بنابر تحقیق جامع و دقیقی که انجام شد، مدیر حوزه علمیه کازرون علی رغم آنکه شخصیت فاضل و محترمی است اما هرگز در  دانش تفسیر در آن جایگاهی که آقای غفاری اعلام کرد (یعنی دومین شخصیت تفسیری عالم تشیع)، نیست. 

 

گفته میشود که این تعبیر اغراق آمیز اعتراض عملی مدیر حوزه علمیه کازرون که همچون شمار زیادی از فضلای حوزه از مدرک سطح سه حوزه در رشته تفسیر برخوردارند را به دنبال داشته است. 

مدیر حوزه کازرون در دفاع از حق اساتید خود و دیگر بزرگان و صاحب نظران علم تفسیر در سطح کشور و اعتراض به این سخنان، جلسه را ترک کرده است.

نکته جالب دیگر آنکه آقای غفاری، مدیر حوزه کازرون را برای اولین بار در همین جلسه دیده است!

 

منبع : کانال نقد غفاری

تکبر

در روایاتی در رابطه با فرایض و نوافل اعمال هم در روایات معصومین و هم در احادیث قدسی، معانی قابل تأمل و متقنی وجود دارد که از آن جمله در حدیث مشهور به قرب نوافل آمده است.‏‏ (اصول کافی، ج 2، ص352)‏‏ بر اساس مفاهیم این روایت و مشابه آن، بنده بر اثر نوافل و فرایض، به مقام قرب الهی دست می‌ یابد و برخی ویژگیهای خداگونه به او اعطا می‌ شود. امام نیز حصول ولایت کلیه را در گرو نیل به مقام قرب فرایض دانسته و آن را به نابودی و استهلاک اسمایی و صفاتی که حق گوش و دست بنده می‌ شود تعبیر نموده‌اند.‏‏(ر.ک:تعلیقات علی شرح فصوص‌ الحکم، ص 112)‏ ‏در این حالت، وجود عارف، مستهلک در وجود حق گشته، اثری از آثار خود، در وجود عارف باقی نمی‌ ماند؛ حق به تمام معنا در گوش و چشم و دست و پا و قلب عارف ظهور نموده و عبد، نمود تام حق می‌ گردد. برخی از ارباب معرفت و بصیرت در این حالت محو و صعق کلی مقام کرده،

مدعیان دروغین

دو خطر همیشه عرفان حقیقی را تهدید کرده است و دو جریان همراه عارفان راستین را آزرده اند. نخست متحجرانی که در حجاب ظاهرگرایی مانده اند و دیگر مدعیانی که در حجاب نفسانیت فرومانده و در اثر حب جاه و شهرت و مرید، بساط زهدفروشی و جلوه گری گشوده اند.

بزرگانی مثل آیت الله قاضی، حضرت امام، علامه طباطبایی و در روزگار ما، ایت الله حسن زاده آملی، جوادی آملی و دیگران از رنجی که متحجران بر آنها تحمیل کرده اند، در امان نبوده اند. اما همواره بر آنها دعا کرده و از خداوند کشف حجاب های معنوی و گشاییش ابواب مکاشفان ربانی را خواسته اند.

مشکل مدعیان اما از تحمیل رنج گذشته و به خنجری می ماند که بر قلب نشسته است. این شیادان دغلباز و دروغ پرداز، راهزنان سلوک و دام گستران سیر الی الله اند، که بندگان پاک و نیک خدا و مشتاقان پیر و برنا را در دام اوهام خود می کشند و به بی راهه می برند....

آیت الله سعادت پرور
چنانچه استاد، خود استادِ شایسته ندیده و یا کامل نبوده و یا عقاید خود را با مبانى اسلام منطبق نکرده باشد، نه تنها خود در گمراهى است، بلکه دیگران را نیز به مهلکه و اشتباه انداخته و باعث تضییع عمر و نابودى جسم آنان مى گردد. و حتّى اگر کسى با جذبه، به مطلوب و گوهر یکتاى هستى دست یافته باشد، اگرچه کامل هم باشد، نمی ‏تواند راهنماى دیگران گردد، زیرا خود راه و چاهى ندیده.
جمال آفتاب، ج ۳، ص ۱۱.
t.me/nedayesaadat

بسمه تعالی

✅ در پی انتشار مطلبی از قول عالم ربانی حضرت آیة الله سعادت پرور (قدس سره) به این عنوان که " حضرت ابراهیم ها! باید بیایند و در محضر امام خمینی زانو بزنند..."  به اطلاع می رساند:

ارادت بالای حضرت آیة الله سعادت پرور (ره) به حضرت امام خمینی (ره) به عنوان استاد و انسانی الهی که به بالاترین مراتب کمال انسانی رسیده و نیز به عنوان رهبر انقلاب اسلامی که باید حرفش را به جان و دل شنید و از هر امر و نهی ایشان اطاعت و برای رسیدن به اهدافش جانفشانی کرد از مجموعه مذاکرات شفاهی ایشان با دوستان و نیز از مکتوبات و مقدمهٔ کتابهای ایشان پیداست ، اما مقایسه ایشان با حضرت ابراهیم (علیه السلام)؛ اولا چنین مطلبی از معظم له شنیده نشده و استناد آن به ایشان نادرست و کذب محض است.  ثانیا دأب ایشان با ورود در مسائل مبهم یا حرفهای بی فایده و مبتنی بر ظن و گمان و حدسیات مخالف بود . در هر حال رعایت تقوی در نقل و استنادها لازم است.

🔹دفترتنظیم و نشر آثار آیة الله سعادت پرور(قدس سره)


آیت الله شیخ علی سعادت پرور (پهلوانی) رحمة الله علیه

آقای عباسی (غفاری) همواره در سخنرانی‌های خود از استاد آیت‏ الله سعادت‏ پرور به‌عنوان استاد اخلاق و عرفان خود یاد می‏کند و در تمامی نوشته‌ها و عکس‌ها و بنرها، به‌عنوان شاگرد برجسته آیت‌الله بهجت و آیت‌الله سعادت ‏پرور معرفی می‌شود.

پیشتر به این نکته اشاره کردم که در فضای مباحث اخلاقی و عرفانی، مقصود از شاگرد کسی است در مسیر سیر و سلوک تحت تربیت یک استادی قرار گیرد، نه اینکه صرفاً در جلسات وعظ عمومی و یا نماز جماعت آن استاد حضور یابد.

خوب است مخاطبان عزیز بدانند که مرحوم آیت‌الله سعادت‏ پرور از شاگردان برجسته مرحوم علامه طباطبایی بودند و پس از رحلت علامه، بیش از 20 سال سعی وافری در تربیت شاگردان اخلاقی و عرفانی به خرج دادند و در دامان ایشان شاگردان فراوانی تربیت شدند. ایشان در میان شاگردان خود برخی را به‌عنوان مربی و دستگیر افراد نام می‌برده‌اند که تعداد آن‌ها بیش از 20 نفر است.

تحقیقات من نشان می‌دهد که نام آقای عباسی (غفاری) هرگز در میان این جمع نبوده، بلکه ایشان صرفاً از شاگردان عادی استاد سعادت‏ پرور بوده‏ اند. 

دنباله متن را در ادامه مطلب بخوانید...

شیخ علی بهجت و آیت الله العظمی بهجت رحمة الله علیه

به فرزند آیت الله بهجت (ره) گفتیم: آقای فلانی می گوید: من 25 سال در خانه و مسجد آیت الله بهجت بزرگ شده ام. آیا شما ایشان را می شناسید؟ ادعایشان را تایید می کنید؟

با تعجب گفت: «نمی شناسم. مدعیان زیادند.»


به نقل از کانال نقد غفاری
https://t.me/naghdeghaffari

آیت الله شیخ محمد تقی بهجت رحمة الله علیه

یکی از مهم‌ترین عوامل اعتماد اولیه و سپس جذب شدن افراد به آقای عباسی (غفاری) آن است که ادعا می‌شود که ایشان از «شاگردان برجستۀ» آیت‌الله‌العظمی بهجت و آیت‌الله سعادت پرور (پهلوانی) است. طبیعی است که بسیاری از افراد به صرف این ادعا، مدعا را باور کرده و در صدد تحقیق برنمی‌آیند، ولی بررسی‏های من حاکی از حقایق دیگری است.

قبل از بررسی این ادعا لازم است به این نکته کلیدی توجه کنیم که وقتی در مورد یک استاد اخلاق می‌گوییم که مثلاً "شاگرد فلان عالم ربانی است" مقصود این نیست که این شخص مدتی در درس او حاضر می‌شده و یا مثلاً شاگرد درس فقه و اصول او بوده و یا در محفل وعظ و نماز جماعت او حضور می‌یافته، بلکه در فضای اخلاق و عرفان کسی را مثلاً شاگرد آیت‌الله قاضی به شمار می‌آوریم که در مسیر سیر و سلوک تحت تربیت ایشان قرار گرفته باشد. بنابراین ملازمت و همراهی با یک استاد بزرگ و یا حضور در درس و منبر او مجوزی برای به‏ کاربستن عنوان "شاگرد" نیست و در فضای سیر و سلوک عرفانی، به چنین کسی شاگرد نمی‏گویند.

مثلاً امروزه ما از مرحوم امام خمینیرحمة الله علیه به‌عنوان شاگرد آیت‌الله شاه‌آبادی یاد می‌کنیم؛ و این بدان معناست که امام خمینی حمة الله علیه مدتی زیر نظر ایشان، سلوک اخلاقی و عرفانی داشته‌اند و یا در مورد علامه طباطبایی می‌گوییم که شاگرد آیت‌الله قاضی بوده‌اند، و این یعنی علامه مدت قابل توجهی از دستورات سلوکی آیت‌الله قاضی بهره‌مند بوده است.

* * *

دنباله متن را در ادامه مطلب بخوانید...

غفار عباسی (غفای)

شخصی در قم با نام غفار عباسی در لباس طلبگی، مشغول به فعالیت دینی و عرفانی است. ایشان خودشان را شاگرد آیت الله بهجت (ره) و آیت الله سعادت پرور (ره) معرفی می کند. افراد زیادی برای پیمودن مسیر سلوک پای منبر ایشان می نشینند. نه تنها قم، سایر شهرهای کشور هم از میزبانی ایشان بی بهره نیستند.

من مدتی در مجالس ایشان حاضر شدم، منابعی را که برای مطالعه معرفی کردند بررسی کردم. سوالاتی برایم پیش آمد و پس از جستجو، فهمیدم آقای عباسی (مشهور به غفاری) آنچه گوید نیست! اما متاسفانه خود ایشان و بدتر از او، اطرافیانشان، پذیرای کاستی های موجود در روش و منش و کُنش شان نیستند.

قصد دارم در این وبلاگ به اشتباهات و تناقضاتی که در این جریان مشاهده کرده ام بپردازم. اگر کسی از طرفداران ایشان در اینجا هست، و این مطالب را میبیند، میتواند خطاهای من را با من در میان بگذارد. این وبلاگ محلی است برای گفتگو پیرامون آقای غفار عباسی، ملقّب به غفاری.