آیا سالکین مسیر سیر و سلوک و عرفان می توانند به تمامی مقامات اهل بیت (ع) به غیر از نبوت و وصایت نائل شوند؟
پاسخ سوال در ادامه مطلب
باسمه تعالی
اساساً از مکتب قرآن و عترت و آیات و روایات طریق مستقلی برای عبادت و بندگی ذات أقدس حق به نام عرفان یا سیر و سلوک جدای از عمل به آیات و روایات نداریم. و هر مکتب سیر و سلوک عرفانی باید در همه ی برنامه ها و هرگونه دستور العمل، به تعبیر دیگر در همه ی باید و نبایدهای عملی و اعتقادی خود مستند به آیات و روایات باشد البته با برداشت فقیهانه؛ یعنی با ملاحظه ی مجموع آیات و روایات مأثوره در هر موضوع و جمع بندی اصولی و قاعده مند بر اساس قواعد لغوی، و ادبی، محاوری عقلائی لفظی. و در غیر این صورت آن مکتب عرفانی بیگانه ی از مذهب حق تشیع و اجنبی از مکتب اهل بیت (ع) است.
و آنچه از روایات قطعیه ی اهل بیت (ع) بر می آید این است که: مقام عصمت، و علم غیب، و تسدید در بیان احکام و عقائد دین توسط روح (موجود روحانی برتر از ملائکه)، و حجیت رؤیا و برخی ویژگی های دیگر مخصوص به أئمه اهل بیت (ع) است و هیچ عالم ربانی و فقیه صمدانی را به این مقامات راهی نیست.
روایات متواتر دلالت بر اختصاص این مقامات به ائمه معصومین (ع)
دارد که در کتاب اصول کافی، و بصائر الدرجات، و سائر کتب حدیث آمده است.
مثل:
1ـ نصوص داله بر تفسیر الراسخین فی العلم بخصوص ائمه (ع) (الکافی ، ط اسلامیة: ج 1، ص 213).
2ـ نصوصی که دلالت بر این مضمون دارند که: «نحن أهل البیت لا یقاس بنا أحدٌ» (عیون أخبار الرضا: ج2، ص 66/ معانی الأخبار: ص 179/ علل الشرایع: ج1، ص 177).
3ـ و روایات دال بر این معنا که: «علم آل محمد سرٌّ مستسر» (بصائر الدرجات: ص 44).
4ـ روایاتی که دلالت دارد بر اینکه: «أنّ رسول الله ص قال: إنّ الله أعطی الأئمة فهمی و علمی» (بصائر الدرجات: ص 72).
5ـ روایاتی که دلالت دارد بر اینکه: «أنّ الأئمة معدن العلم و شجرة النبوة و مفاتیح الحکمة و موضع الرسالة و مختلف الملائکة» (بصائر الدرجات: ص 86).
6ـ روایاتی که دلالت دارد بر اینکه: «أنّ الأئمة حجة الله باب الله و ولاة
أمر الله و وجه الذی یؤتی منه و جنب الله و عین الله و خزنة علمه جل
جلاله» (بصائر الدرجات: ص 92).
7ـ روایاتی که دلالت دارد بر اینکه: «ما خصّ الله به الأئمة من آل محمد من ولایة اُولی العزم لهم فی المیثاق» (بصائر الدرجات: ص 104 ـ 109 و 168).
8ـ روایاتی که دلالت دارد بر اینکه: «علم الأئمة بما فی السماوات و الأرض و الجنة و النار و ما کان هو کائن الی یوم القیامة» (بصائر الدرجات: ص 179 ـ 182).
9ـ روایاتی که دلالت دارد بر اینکه: «عند الأئمة دیوان شیعتهم الذی فیه
أسماؤهم و أسماء آبائهم و عندهم الصحیفة التی فیها أسماء أهل الجنة و أسماء
أهل النار» (بصائر الدرجات: ص 232و ص 253).
10ـ روایاتی که دلالت دارد بر اینکه: «عند الأئمة اسم الله الأعظم الذی إذا سألوا الله به اُجیبوا» (بصائر الدرجات: ص 280 ـ 289).
و نیز بسیاری از روایات فوق حد تواتر که دلالت بر اختصاص مقامات معنوی و ملکوتی بسیاری به أئمه ی معصومین دارد.
مجموعه ی این نصوص که طوائف بسیاری از نصوص متواتره را تشکیل می دهد اثبات می کند که عقیده ی اختصاص این مقامات به حضرات معصومین (ع) از ضروریات مذهب و منکر آن خارج از مذهب است. و علاوه بر این، این عقیده مورد اتفاق أجله ی اصحاب امامیه (قدماء و متأخرین) می باشد که ما در جلدهای مختلف کتاب: «البراهین الواضحة» بسیاری از آنها را مورد تحقیق قرار داده ایم. ناگفته نماند که روایاتی متشابه و موهم مخالفت با مدالیل این روایات فوق حد تواتر دارد که تشخیص محمل صحیح و توجیه فنی آن به عهده ی فقیه در روایات اهل بیت(ع)می باشد. و بر غیر فقیه جائز نیست که به ظواهر ابتدائی برخی از این دسته روایات ملتزم شود.
این مبحث نیاز به تحقیق و توضیح بیشتری دارد که در پاسخ به پرسشهای مشابه در آینده به حول و قوه ی الهی بیان خواهیم نمود. إن شاء الله.
و السلام علی من اتبع الهدی
تاریخ: 17 ربیع الثانی سنه ی1440 هـ.ق
برابر با 4 دیماه سال 1397 هـ.ش
حوزه ی علمیه قم :
علی اکبر سیفی مازندرانی
لینک منبع: وبسایت دفتر آیت الله سیفی مازندرانی
